Գաջեթների դարում ենք ապրում, ինչ տեսակի գաջեթ ասես՝ չեն հնարել, մենակ թե քիչ մտածես ու քիչ շարժվես։ Մտնում ես էդ առցանց խանութների կայքերը, աչքերդ շաշանում են՝ էլ կախիչի վրա սրբիչը պահող սարք, էլ սոխ կտրելիս արցունքը սրբող սարք, էլ ձու կլպող սարք, գլուխ քորող սարք, ունիտազի կափարիչը բացող-փակող սարք, զուգարանի ջուրը քաշող սարք, մտքերը հավաքող ու հյուս անող սարք...

Փաշինյանը գաղափարախոսություն կամ իզմ է փնտրում, որը կամբողջականացնի ու կարդարացնի իր արածը: Ինչքան փնտրում ու ամբողջականացնում է, ստացվում է, որ այդ գաղափարախոսության հիմքը, հենքը, անունը դավաճանություն է, իսկ իզմը՝ կոլաբորացիոնիզմը:

Հանրային ռադիոյի մուտքի դիմացից օրեր առաջ հեռացված Արցախի դրոշի վերաբերյալ կասեմ հետևյալը. Դրոշը բարձրացվել էր 20 թվականի վերջում կամ 21-ի ամենասկզբում՝ պատերազմից հետո՝ ի պատիվ ընկերությունից ռազմաճակատ մեկնած աշխատակիցների, աշխատակիցների հարազատների և ի փառս նրանց, ովքեր ռազմաճակատից չվերադարձան:

Խորհրդարանական ընդդիմությունը շատ է սիրում մեղադրել քպ-ականներին ու նրանց առաջնորդին անիրատեսական քայլերի, պոպուլիզմի, ստախոսության, կոռուպցիա հովանավորելու, արկածախնդրության, Արցախը Պրագայում վաճառելու և նույնիսկ էթնիկ զտումներ իրականացնելու մեջ:

Երեկվա էմոցիոնալ թոհուբոհի մեջ ըստ էության չքննարկվեց հայտնի ոչնչության կողմից մի շատ վտանգավոր հայտարարություն, կապված ադրբեջանցիներին ճանապարհ տրամադրելու հետ: Ալեն Սիմոնյանը հայտարարել է, որ պատրաստ են անխոչընդոտ ճանապարհ տալ Ադրբեջանին, նշելով, որ ադրբեջանական կողմը կարող է տեղում չվճարել մաքսային վճարումներ և հետագայում կառավարությունը տարվա կտրվածքով կկատարի դրանք: Այլևս կարելի է փաստել, որ Հայաստանը համաձայնել է ճանապարհ տրամադրել և դրանից օգտվելիս ադրբեջանցիները խոչընդոտների չեն հանդիպի:

Չինաստանի կառավարության կողմից 2013 թվականին Երևան քաղաքին ԱՆՎՃԱՐ նվիրաբերված 300-ից ավելի ավտոբուսները քաղաքապետարանի «չկոռումպացված» պաշտոնյաներն ուտիլիզացրել են, ապա գնացել ու արդեն հասարակության նյութական միջոցների հաշվին դարձյալ չինական ավտոբուսներ են առել, իսկ հիմա այդ թանկարժեք գնումների պատճառաբանությամբ և Գազելների վերադարձի սպառնալիքով հասարակական տրանսպորտն են թանկացնում։

Դրա էսօրվա հաչոցից կարելի է ենթադրել, որ «հրապարակման» է պատրաստվում «թուրքական ժամանակա»-բարո մի խայտառակ կեղծիք:

Մի քանի կցկտուր վկայություններից պարզել եմ, որ Հրանտ Մաթևոսյանի չափ մեկ էլ Չարենցն էր ընկալել Անդրանիկին։ Դժվարահաճ Չարենցը։ Բայց Չարենցը կաշկանդված էր իր ժամանակով ու չարտահայտվեց։ Իսկ երբ կարելիություն եղավ արտահայտվելու՝ ընկալածները մեռել էին, սերունդներ էին անցել, լեգենդն էլ՝ խամրել։

ԱՄՆ-ի պետական համակարգում մեծ փոփոխություներ են սպասվում, ես կասեի՝ դրական փոփոխություններ: Սկիզբ են դրել պետական ռեսուրսների՝ հարկ վճարողների գումարների վատնումը կասեցնելուն և պետական պարտքի նվազեցմանը:

Երևի 1979 թիվն էր, երբ արդեն հրատարակվել էր Հրանտ Մաթևոսյանի «Ծառերը»: Ես դեռ աշխատում էի Աբովյանի «Սիրիուս» գործարանում: Գիտե՞ք ինչն էր զարմանալի, որ մոտ տասը հազար աշխատող ունեցող գործարանի ոչ միայն ինժեներատեխնիկական անձնակազմը, այլև հսկայական թվով մարդիկ ոգևորված էին այդ գրքով: Պատմում էին իրար, քննարկում... Զարմանալի է, չէ՞, բայց այդպես էր: